DRIJFVEREN…

In fotografie heb je, zoals ook in andere beroepen die met passie worden uitgevoerd, altijd drijfveren. Waarom raakt iets je, hoe ‘kijk’ je naar wat je ziet, wat wil je graag laten zien. In al mijn andere fotografie is dat liefde, en connectie tussen mensen. En eigenlijk is dat in afscheidsfotografie ook zo. Maar dan helaas in de verleden tijd. Toch blijft dit ook heel erg mooi, juist omdat het afscheid hoort bij het complete beeldverhaal van iemands leven.
Mijn drijfveer in dit soort fotografie is een hele persoonlijke… Ik verloor mijn vader op mijn 14e, een acute hartstilstand, zomaar midden uit het leven gerukt op zijn 39e. Natuurlijk waren er foto’s. Weinig waar hij op stond trouwens, want hij stond het liefst achter de camera (van wie zou ik het hebben…?).
Die foto’s roepen fijne herinneringen op, aan toen ik klein was, hoe we als gezin waren, aan vakanties of uitstapjes naar een pretpark. Feestjes en ‘zomaar- momentjes’.
Van de uitvaart kan ik me best een hoop herinneringen, kleine (soms gekke) details. Maar er zijn geen beelden. Dat was toen natuurlijk ook helemaal niet. Later erover praten en herinneringen ophalen hielp, maar ik vond en vind het toch niet compleet. Daar heb ik best vaak last van gehad, in periodes dat ik zocht naar vanalles, naar mezelf, naar hem. Naar toen.
Als ik nu een afscheid fotografeer is dat ook een van mijn drijfveren. Als ik de albums samenstel, kijk is met die ogen. Ik wil een ‘mooi’ compleet document aanleveren wat troost biedt, en puzzelstukjes compleet maakt. Wat laat zien precies zoals het was. Hoe zag de ruimte er uit? Was het druk? Welke kleur bloemen lagen er eigenlijk? En moesten we ook lachen om dingen? Wat had  ik aan? En zo kun je nog wel meer vragen verzinnen. En ik denk dat dit niet allen voor kinderen fijn is, maar ook voor andere nabestaanden. Ouders, partners… Het helpt, in troost en verdriet, een klein beetje. Maar alle beetjes helpen.